Przy Grodzkiej 5 mijamy Muzeum Aptekarstwa w kamienicy Lewickich, XVII-wiecznych lubelskich aptekarzy.
W połowie długości ulica mija plac po Farze, noszącym nazwę po nieistniejącym już kościele farnym św. Michała Archanioła. Był to jeden z najstarszych kościołów Lublina, i najstarsza murowana świątynia we wschodniej Polsce. Popadający w ruinę budynek został rozebrany w połowie XIX wieku. Dziś możemy oglądać jedynie specjalnie odrestaurowane fundamenty dawnej fary.
Plac jest też pięknym punktem widokowym, z którego można podziwiać panoramę północnego i wschodniego Lublina z zamkiem. Możemy też stromymi schodkami zejść ze skarpy staromiejskiego wzgórza na podwale, by obejrzeć kościół św. Wojciecha, położony między placem po Farze a Zamkiem, ale poza dawnymi murami miejskimi (stad nazwa ulicy: Podwale).
Przy placu stoją też ciekawe kamienice: Grodzka 11, zajmująca całą północna ścianę placu, zbudowana jako plebania, a po rozebraniu fary i przejęciu przez władze, przekazana gminie żydowskiej na przytułek dla ubogich, dziś MDK "pod akacją".
Po przeciwnej stronie placu, bliżej skarpy, stoją "mansjonara" zbudowana początkowo jako baszta w obrębie murów miejskich i nieco dalej "mały ratusz" - do którego przenosiły się władze miasta kiedy w ratuszu na rynku obradowali sędziowie trybunału.
By dojść do zamku opuszczamy Stare Miasto przechodząc przez Bramę Grodzką - zbudowaną w stylu gotyckim jako element systemu murów obronnych. Początkowo był tu nawet most zwodzony. Wielokrotnie przebudowywana, i popadająca w ruinę brama, została odbudowana w końcu XVIII wieku jako kamienica (nad bramą) w stylu klasycystycznym przez Dominika Merliniego. Bramę grodzką i przylegające do niej kamienice przy Grodzkiej (numery 21 i 36) użytkuje ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN”.
Kościół na Podwalu, czyli kościół św. Wojciecha, a właściwie czworoboczny kompleks budynków kościoła i szpitala, zbudowany został w latach 1610-1650 w stylu renesansu lubelskiego, u podnóża skarpy starego miasta. Kościół jest jednonawowy, zakończony półkolistą absydą "zaokrąglającą" róg czworoboku budynków. Został przebudowany po przejęciu wraz ze szpitalem przez siostry Szarytki w połowie XVIII wieku, w XIX wieku popadł w ruinę, bezpowrotnie utracono wtedy wyposażenie kościoła. Kościół i cały kompleks budynków wyremontowano w okresie drugiej Rzeczypospolitej i powtórnie w latach 1989-1994. Obecnie w budynkach kompleksu mieści się m. in. Diecezjalny Dom Rekolekcyjny w Lublinie.