turystyka (126)

Aglomeracja lubelska obejmuje (prócz, rzecz jasna, samego Lublina) kilka gmin otaczających Lublin (Wólka, częściowo Niemce, Konopnica, Głusk) oraz miasto Świdnik i przyległą do niego gminę Mełgiew. Są to tereny położne w większości w zasięgu pieszej całodniowej wycieczki, czy kilkugodzinnego wypadu rowerem z Lublina.  Z kolei dla osoby dysponującej samochodem ważne, że cały ten teren mieści się albo wewnątrz obwodnicy Lublina, albo w odległości co najwyżej kilku kilometrów od niej. Warto w związku z tym polecić nocleg w którejś z sąsiadujących z Lublinem gmin: nie stworzy żadnego problemu z dojazdem, a często będzie tańszy niż w samym mieście.

Ulica Kalinowszyzna, dająca nazwę całej dzielnicy, to średniowieczny jeszcze szlak na Lwów - niegdyś tereny przez które biegnie, nosiły nazwę Lwowskie Przedmieście. Do Drugiej Wojny Światowej mieszkali tu głownie Żydzi (potocznie nazywali swoją dzielnicę "Wola"), ale ulica zaczyna się i kończy przy katolickich kościołach.

Wzgórze Czwartek to wzniesienie położone na północ od Wzgórza Zamkowego (po drugiej stronie doliny rzeczki Czechówki, na tym odcinku schowanej pod nawierzchnią trasy przelotowej Warszawa-Chełm).

Nazwa wzgórza pochodzi od dnia w jakim odbywały się tu jarmarki. Czwartek to najstarsza osada na terenie dzisiejszego Lublina, powstała najprawdopodobniej w VI wieku. Choć ma bardzo długą historię, ocalało tu niewiele zabytków - nieotoczony murami Czartek był często niszczony przez najeźdźców.

Kościół pobrygidkowski (zwany też powizytkowskim) pod wezwaniem Matki Boskiej Zwycięskiej w Lublinie ufundowany został przez króla Władysława Jagiełłę jako wotum dziękczynne za zwycięstwo pod Grunwaldem. Kościół zbudowany został dla zakonu brygidek w latach 1412-26 przy znacznym udziale krzyżackich jeńców. Później, w XVI wieku, dobudowana została wieża. Od południa do kościoła przylegają budynki klasztorne (rozbudowywane etapami aż do w XVII wieku). Od roku 1835 kościół i klasztor przejęły w użytkowanie siostry wizytki.

Plac Wolności powstał na początku XIX wieku jako plac targowy, nieco później przyjęła się nazwa Placu Bernardyńskiego. W roku 1899 zbudowana została na środku placu neogotycka wieża ciśnień. Zniszczona w czasie wojny, nie została odbudowana (przestała pełnić swą funkcję dla wodociągów już w 1929). W 2004 roku na miejscu dawnej wieży Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji zbudowało fontannę, z miniaturą dawnej wieży ciśnień.

Od strony północnej przy placu stoi Pałac Parysów i kamienice, od południowej kościół pobernardyński, XX wieczny gmach V liceum (zasłaniający pałac Tarłów), a dalej stary oraz nowy (w stylu zwanym popularnie "betonem lubelskim") gmach biblioteki (już przy ulicy Narutowicza 4).