Po ponad dwóch latach prowadzenia prac na terenie lubelskiego zamku, miało miejsce ponowne otwarcie Muzeum Narodowego. Prace miały na celu między innymi tematyczne powiązanie obiektów i utworzenie logicznej trasy zwiedzania, ale też powiększenie przestrzeni, na której mają znajdować się stałe wystawy.

Zalew Zemborzycki to zbiornik retencyjno-rekreacyjny zbudowany na Bystrzycy. Jest też zbiornikiem zaporowym typu przejściowego pomiędzy limnicznym a reolimnicznym, a jego okres retencji wynosi 26 dób. Powierzchnia akwenu wynosi 2,78 km2, długość linii brzegowej – 12 km, średnia głębokość 2,3 metra, a maksymalna – 4 metry.

Pomysłodawcą stworzenia zalewu był geograf Kazimierz Bryński. Prace nad jego przygotowaniem rozpoczęły się w 1970 roku i trwały 4 lata, a w przedsięwzięciu pomagało wielu ludzi – około 40 tysięcy mieszkańców Lublina! Akwen został oddany do użytku w 1974 roku, a uroczystość otwarcia poprowadził Edward Gierek.

Trasa podziemna w Lublinie została udostępniona do zwiedzania zaledwie kilkanaście lat temu, bo w 2006 roku, ale pozwala zwiedzającym na zapoznanie się z historią i wydarzeniami sięgającymi aż 1000 lat wstecz! Ciągnie się ona pod Starym Miastem. Zaczyna się przy dawnym ratuszu – Trybunale Koronnym, dalej prowadzi ulicami Złotą i Archidiakońską do Placu po Farze.

Bronowice to południowo-wschodnia dzielnica Lublina, oddzielona od centrum Bystrzycą i Czerniejówką.

Teren wschodniego Lublina to dosyć monotonny krajobrazowo i raczej płaski teren Płaskowyżu Świdnickiego, wznoszący się łagodnie od dolin rzecznych ku wschodowi. Różnice wysokości wahają się tu od około 165 do nieco ponad 200 m.n.p.m.

Bronowice były założoną jeszcze w średniowieczu wsią, która została przyłączona do Lublina w 1916 roku i już wówczas miała, podobnie jak większość wschodnich dzielnic miasta, charakter przemysłowy. Rozwojowi gospodarczemu sprzyjało położenie przy linii kolejowej oddanej do użytku w 1877 roku.

Większość mieszkańców Lublina żyje dziś w nowych osiedlach, przeważnie na blokowiskach z PRL-u. Ale blokowisko blokowisku nierówne i , chociaż zabytków w pełnym tego słowa znaczeniu raczej nie da się tam znaleźć, to niektóre osiedla mają dużą wartość architektoniczną.

Sławin to położona w północno-zachodnim "rogu" Lublina rozległa, ale słabo zaludniona dzielnica, jedna z najbardziej atrakcyjnych turytycznie peryferyjnych dzielnic miasta. Oddzielona jest od reszty Lublina Górkami Czechowskimi (od wschodu, czyli od dzielnicy Czechów) a od południa - doliną rzeki Czechówki. Północny i zachodni brzeg dzielnicy wyznaczają administracyjne granice miasta.

Skansen, czyli Muzeum Wsi Lubelskiej, to jedna z dwóch najważniejszych atrakcji turystycznych Sławina. Skansen położony jest między starą a nową (oddaną do użytku kilka lat temu) trasą na Warszawę. Z racji położenia jest bardzo łatwo dostępny, zwłaszcza dla turystów przyjeżdżających do Lublina samochodem od strony Warszawy czy Radomia. Plusem jest też zajmowany przez Muzeum Wsi Lubelskiej malowniczy  teren: stok nad doliną rzeki Czechówki.

Ogród Botaniczny UMCS zajmuje miejsce po dawnym folwarku z funkcjonującym tu w XIX wieku uzdrowiskiem ze źródłami wody żelazistej. Udrowisko zostało zniszczone w czasie Pierwszej Wojny Światowej, a źródła wyschły po wybudowaniu w pobliżu ujęcia wód podziemnych "Sławinka" dostarczającego wodę mieszkańcom Lublina.

Teren pozostawał "bezpański" i zaniedbany, aż do 1965 roku, kiedy to Uniwerytet Marii Curie Skłodowskiej założył tu ogród botaniczny - początkowo jedynie w celach naukowych i dydaktycznych, jednak od 1974 roku jest udostępniany zwiedzającym. W ogrodzie rośnie okolo 1700 gatunków roślin. Poza tymi posadzonymi przez biologów z UMCS rosną tu też zabytkowe, ponad stuletnie, drzewa z czasów funkcjonowania ogrodu przy folwarku. Wiecej

Górki Czechowskie to rozległy (ponad dwa kilometry na osi północ-południe i około kilometra szerokości na linii wschód-zachód), cenny przyrodniczo teren zielony rozdzielający dwie lubelskie dzielnice: Czechów i Sławin.

Od południa teren dość stromo opada do doliny Czechówki (rośnie tu jedyny na górkach las). Pozostała, znacznie większa część to porozdzielane wąwozami wierzchowiny.  Występują tu liczne murawy kserotermiczne – to rodzaj łąk, w których zamiast zwykłych traw rosną ciepłolubne rośliny, w tym zioła i kwiaty. Conajmniej 12 z występujących na Górkach Czechowskich roślin podlega ochronie.

Czechów to największa, licząca 40 tys. mieszkańców, dzielnica północnego Lublina. Oddzielona od sąsiedniej Wieniawy i zachodniej części Śródmieścia (a więc także od dzielnicy uniwersyteckiej) jedynie doliną rzeczki Czechówki, jest coraz popularniejsza wśród poszukujących mieszkań studentów. Jest też jedną z najładniejszych nowych dzielnic miasta.

Najpiękniej prezentuje się od południa, czyli od strony Wieniawy lub Śródmieścia:  wysoczyzna, na której leży Czechów schodzi stromo do doliny Czechówki (której dno leży poniżej 180 m.n.p.m.). Teren dzielnicy, podnoszący się ku północy (aż do 220 m.n.p.m.), jest urozmaicony przez mocno wcięte wąwozy i suche doliny.