Łabuńka to jedna z dwóch niewielkich rzek łączących się na południowych przedmieściach Zamościa (druga to Topornica). Spływa ona do Zamościa z południowego wschodu. Wypływa spod miejscowości Łabunie, pod murami twierdzy zamojskiej przyjmuje dopływ Topornicy, a po minięciu Zamościa płynie na zachód i tuż poniżej zbiornika Nielisz wpływa do Wieprza.

Dolina górnej Łabuńki leży pomiędzy Łabuniami a Zamościem. Na jej dużej części założono liczne stawy, w pozostałej części dominują łąki. Dolina Górnej Łabuńki to obszar specjalnej ochrony ptaków Natura 2000.

Wzdłuż doliny prowadzi z Zamościa w stronę Tomaszowa (i dalej - Lwowa) droga nr 17, a wzdłuż drogi położone są warte odwiedzenia miejscowości:

W bezpośredniej bliskości Zamościa leżą dwie ciekawe przyrodniczo doliny rzek, które schodzą się pod samymi murami miasta: dolina Topornicy i dolina Łabuńki. Pierwsza z nich to płynąca z południowego zachodu, ze wzgórz Roztocza, Topornica, na której powstał miejski zalew i kąpielisko (jeszcze w granicach miasta), a powyżej, po wschodniej stronie doliny, dwa rezerwaty przyrody: Hubale i Wieprzec.

Ogród Botaniczny UMCS zajmuje miejsce po dawnym folwarku z funkcjonującym tu w XIX wieku uzdrowiskiem ze źródłami wody żelazistej. Udrowisko zostało zniszczone w czasie Pierwszej Wojny Światowej, a źródła wyschły po wybudowaniu w pobliżu ujęcia wód podziemnych "Sławinka" dostarczającego wodę mieszkańcom Lublina.

Teren pozostawał "bezpański" i zaniedbany, aż do 1965 roku, kiedy to Uniwerytet Marii Curie Skłodowskiej założył tu ogród botaniczny - początkowo jedynie w celach naukowych i dydaktycznych, jednak od 1974 roku jest udostępniany zwiedzającym. W ogrodzie rośnie okolo 1700 gatunków roślin. Poza tymi posadzonymi przez biologów z UMCS rosną tu też zabytkowe, ponad stuletnie, drzewa z czasów funkcjonowania ogrodu przy folwarku. Wiecej

Górki Czechowskie to rozległy (ponad dwa kilometry na osi północ-południe i około kilometra szerokości na linii wschód-zachód), cenny przyrodniczo teren zielony rozdzielający dwie lubelskie dzielnice: Czechów i Sławin.

Od południa teren dość stromo opada do doliny Czechówki (rośnie tu jedyny na górkach las). Pozostała, znacznie większa część to porozdzielane wąwozami wierzchowiny.  Występują tu liczne murawy kserotermiczne – to rodzaj łąk, w których zamiast zwykłych traw rosną ciepłolubne rośliny, w tym zioła i kwiaty. Conajmniej 12 z występujących na Górkach Czechowskich roślin podlega ochronie.

Czechów to największa, licząca 40 tys. mieszkańców, dzielnica północnego Lublina. Oddzielona od sąsiedniej Wieniawy i zachodniej części Śródmieścia (a więc także od dzielnicy uniwersyteckiej) jedynie doliną rzeczki Czechówki, jest coraz popularniejsza wśród poszukujących mieszkań studentów. Jest też jedną z najładniejszych nowych dzielnic miasta.

Najpiękniej prezentuje się od południa, czyli od strony Wieniawy lub Śródmieścia:  wysoczyzna, na której leży Czechów schodzi stromo do doliny Czechówki (której dno leży poniżej 180 m.n.p.m.). Teren dzielnicy, podnoszący się ku północy (aż do 220 m.n.p.m.), jest urozmaicony przez mocno wcięte wąwozy i suche doliny.

Lublin to stolica województwa, liczące 350 tysięcy mieszkańców miasto, największe i najważniejsze w gospodarce, nauce (do niedawna jedyne miasto w Polsce z dwoma uniwersytetami) i kulturze regionu. Większość osób przyjezdnych zauważa niepowtarzalną atmosferę miasta - zapewne jest to wynik „młodości” miejscowości (bardzo wielu studentów) i jego "kresowości" (Lublin jest największym miastem wschodniej Polski). Jest też najciekawszym ośrodkiem turystycznym województwa.

Wysoczyzna Lubartowska (lub Równina Lubartowska) to region na południe od dolnego Wieprza i na północ od Płaskowyżu Nałęczowskiego. Powierzchnia wynosi blisko 1300 km2 i pokrywa się w dużej części z obszarem powiatu lubartowskiego (choć jest nieco przesunięta na zachód). Jest to obszar rolniczy. Główne miasto to Lubartów, ale najsłynniejsza miejscowość to Kozłówka z pałacem Zamoyskich.

Tereny na zachód od Lubartowa i na północ od Lasów Kozłowieckich kojarzą się najczęściej z Kozłówką i pałacem Zamoyskich, ale bynajmniej nie jest to jedyna atracja tego regionu.

Na południu regionu lubartowskiego, przy granicy z Wyżyną Lubelską, leżą Lasy Kozłowieckie, gdzie utworzono w 1990 roku Kozłowiecki Park Krajobrazowy. Park ciągnie się wzdłuż linii wchód - zachód, prawie od Kozłówki po szosę Lublin-Lubartów-Białystok. Park kończy się na szosie, choć lasy kozłowieckie ciągną się, coraz węższym pasem dalej na wschód, aż do rejonu, gdzie Bystrzyca uchodzi do Wieprza.

Na północy regionu lubartowskiego, w Pradolinie Wieprza, leżą jego główne jeziora: Firlej, użytkowany turystycznie jako popularne kąpielisko i, obok, niezagospodarowane turystycznie jezioro Kunów.

Firlej jest położony przy szosie Lublin-Białystok, obok miejscowości o tej samej nazwie, stolicy gminy (która przygotowała ładny opis jeziora). W miasteczku warto obejrzeć rynek ze stuletnimi domami (niektóre zbudowane przy użyciu metody zrębowej "na rybi ogon"). Firlejowski kościół pochodzi z 1880 roku. W kościele stoi ołtarz polowy I Pułku Ułanów, który w powstaniu listopadowym, 9 maja 1831 roku, pokonał pod Firlejem przednią straż rosyjskiego korpusu gen. Kreutza.