Sobibór to wieś nad Bugiem, mieszcząca się na południe od Włodawy, w pobliżu Sobiborskiego Parku Krajobrazowego. 

Cztery kilometry od tej miejscowości, przy stacji kolejowej (linia pasażerska Chełm - Włodawa czynna jest w sezonie wakacyjnym) Sobibór znajduje się miejsce po obozie zagłady. W tej leśniej osadzie przy stacji w 1942 roku Niemcy uruchomili obóz przeznaczony do przemysłowego mordowania Żydów (był to jeden z trzech specjalnie zbudowanych takich obozów, pierwszy zbudowali w Bełżcu). Obóz zbudowany w pięknych, sosnowych lasach, miał pozorować „normalny” obóz pracy, tak, by przywożeni tu ludzie do końca nie zorientowali sie co ich czeka. Pomagali w tym więzieni tu Żydzi. Masowa eksterminacja rozpoczęła się w maju 1942 roku. Mordowano tu najpierw Żydów z Lubelszczyzny i Galicji, potem głównie z zagranicy.

Tuż za południowymi brzegami jeziora Białego koło Włodawy, rozciąga się na południe, aż po okolice Woli Uhruskiej, Sobiborski Park Krajobrazowy. Od wschodu przylega do doliny Bugu, od zachodu graniczy z szosą Włodawa – Chełm.

Park obejmuje najcenniejsze partie Lasów Sobiborskich z wieloma torfowiskami i kilkoma zarastającymi jeziorami. Są tu łosie, bobry, wydry, spośród rzadko spotykanych zwierzą żyją tu bardzo nieliczne wilki i orły bieliki. Żyje tu kilkaset żółwi błotnych - największa populacja tych gadów w Europie! Z mniej sympatycznych gadów licznie występuje tu żmija zygzakowata.

Pojezierze Łęczyńskie to główny obszar turystyczny wojewódzwa lubelskiego dla amatorów kapieli i plażowania. Położony jest w południowo-zachodniej części Polesia Lubelskiego, najdogodniejszą bazą wypadową będzie więc Łęczna.

Rejon najbardziej popularnych wśród turystów jezior nie bez przyczyny został objęty ochroną w ramach Parku Krajobrazowego Pojezierze Łęczyńskie. Przyroda, oprócz możliwości kąpieli, oferuje tutaj turystom także inne atrakcje

W połnocnej części Pojezierza Lęczynskiego, pomiedzy północnymi granicami Parku Krajowrazowego Pojezierza Łęczynskiego, a północnymi granicami Poleskiego Parku Narodowego, leży Sosnowica.

W najbliższej okolicy znajdują się liczne ciekawe miejsca:

Sosnowica, dziś wieś i siedziba gminy, była niegdyś miastem. Stanowiła przez stulecia centrum dóbr możnego rodu Sosnowskich herbu Nałęcz. Rozwój miasteczka przyśpieszył w czasach Stanisława Augusta Poniatowskiego, kiedy to właściciel Sosnowicy, Józef Sosnowski, doszedł do wielkich zaszczytów dzięki poparciu króla.

Z tym okresem wiąże się romantyczna historia z życia Tadeusza Kościuszki. Pojawił się on w Sosnowicy za swoich młodych lat, w 1775 roku i zatrudnił się jako nauczyciel francuskiego i rysunku córek Sosnowskiego. Między nim, a uczennicą, Ludwiką, zakwitło uczucie - ale romans został przerwany przej ojca dziewczyny, który nie chciał oddać magnackiej córki "jakiemuś szlachetce". Kościuszko za zgodą Ludwiki zorganizował wtedy jej "porwanie" - jednak nieudane. Dziewczynę odebrano, Kościuszko ranny, zrozpaczony i upokorzony wyjechał z kraju, a wkrótce także z Europy.

Poleski Park Narodowy (9762 ha) chroni jeden z nielicznych w Europie obszarów torfowo-bagiennych, które są najdalej na południe wysuniętymi fragmentami tundry i lasotundry. Łącznie torfowiska zajmują 1700 ha parku, i są chronione w czterech rezerwatach: "Durne Bagno", "Jezioro Moszne" "Jezioro Długie" i "Torfowisko Orłowskie".  Lasy  zajmują około 4800 ha, a wody 2000 ha.

Park powstał w 1990 roku i objął większość powołanego kilka lat wcześniej Poleskiego Parku Krajobrazowego (który nadal istnieje, w kilku kawałkach porozrzucanych wokół Parku Narodowaego).

Urszulin położony przy szosie Łęczna-Włodawa, to stolica gminy i dobra baza wypadowa do wycieczek po Parku. Jest tu pałac dyrekcji PPN.

Północne skrawki Parku Krajobrazowego Pojezierze Łęczyńskie i tereny dalej na północ porastają Lasy Parczewskie.

Lasy Parczewskie to rozległy kopleks leśny zajmujacy większość terenu między Parczewem, a Sosnowicą i Ostrowem Lubelskim. To przeważnie sosnowy bór, często z domieszką dębu, rosnący na ubogich siedliskach, w dużej części podmokłych i zbagnionych. Lokalnie rosną olsy, grądy, łęgi jesionowo – olchowe  i torfowiska przejściowe, a poza tym łąki i pastwiska. Występują tu rzadkie, duże ptaki drapieżne: orzeł bielik i puchacz, a także orlik krzykliwy, gadożer, bocian czarny i żuraw. Z ssaków: bóbr, wydra, łoś i wilk.

Polesie Chełmskie to liczący blisko 2 tys. km kw. obszar przejściowy między Polesiem właściwym, Wyżyną Lubelską i Wyżyną Wołyńską. Niesamowitym zabytkiem, "marką" regionu, są Podziemia Kredowe w Chełmie. Polesie Chełmskie prawie zupełnie pokrywa się z obszarem powiatu Chełm, zwłaszcza odkąd (1 stycznia 2006 r.) do powiatu włączono gminę Rejowiec (z powiatu krasnostawskiego). Jedynie dwóch południowych gmin powiatu: Leśniowic i Wojsławic -  nie należy zaliczać do Polesia Chełmskiego, jako że leżą one prawie w całości na terenie Działów Grabowieckich.