Najpiękniejszą dolina rzeczną w rejonie Lublina jest niewątpliwie dolina Ciemięgi. Rzeka w górnym odcinku (od źródeł w Motyczu) płynie początkowo w kierunku północno-wschodnim, ale już po kilku kilometrach, w rejonie Sadurek, zawraca szerokim łukiem na północny zachód, a potem na zachód, by utrzymać ten kierunek przez większość swojego biegu, aż do ujścia do Bystrzycy. Przez około połowę swojego biegu płynie więc równolegle do obwodnicy Lublina, kilka kilometrów na północ on niej. W Jastkowie, w połowie długości, Ciemięga przepływa pod trasą Lublin-Warszawa i mniej więcej od tego miejsca dolina zaczyna zmieniać charakter - pagórki po obu stronach doliny zbliżają się do siebie, ich brzegi stają się bardziej strome, pojawiają się dopływy -źródła, bieg rzeki przyspiesza. Około 4 km na zachód od Jastkowa rozpoczyna się granica Obszaru Chronionego Krajobrazu Doliny Ciemięgi, który obejmuje obszar doliny aż do ujścia.
Aglomeracja lubelska obejmuje (prócz, rzecz jasna, samego Lublina) kilka gmin otaczających Lublin (Wólka, częściowo Niemce, Konopnica, Głusk) oraz miasto Świdnik i przyległą do niego gminę Mełgiew. Są to tereny położne w większości w zasięgu pieszej całodniowej wycieczki, czy kilkugodzinnego wypadu rowerem z Lublina. Z kolei dla osoby dysponującej samochodem ważne, że cały ten teren mieści się albo wewnątrz obwodnicy Lublina, albo w odległości co najwyżej kilku kilometrów od niej. Warto w związku z tym polecić nocleg w którejś z sąsiadujących z Lublinem gmin: nie stworzy żadnego problemu z dojazdem, a często będzie tańszy niż w samym mieście.
Kazimierz Dolny to wyjątkowe miasteczko położone w przełomowej dolinie środkowej Wisły. Na urok Kazimierza złożyło się niezwykłe połączenie piękna przyrody (dolina Wisły i wzgórza pocięte wąwozami) i urokliwej architektury (przyczyniło się do tego zachowanie zabytków, choćby nawet w formie ruin zamku).
Wysoczyzna Lubartowska (lub Równina Lubartowska) to region na południe od dolnego Wieprza i na północ od Płaskowyżu Nałęczowskiego. Powierzchnia wynosi blisko 1300 km2 i pokrywa się w dużej części z obszarem powiatu lubartowskiego (choć jest nieco przesunięta na zachód). Jest to obszar rolniczy. Główne miasto to Lubartów, ale najsłynniejsza miejscowość to Kozłówka z pałacem Zamoyskich.
Na południu regionu lubartowskiego, przy granicy z Wyżyną Lubelską, leżą Lasy Kozłowieckie, gdzie utworzono w 1990 roku Kozłowiecki Park Krajobrazowy. Park ciągnie się wzdłuż linii wchód - zachód, prawie od Kozłówki po szosę Lublin-Lubartów-Białystok. Park kończy się na szosie, choć lasy kozłowieckie ciągną się, coraz węższym pasem dalej na wschód, aż do rejonu, gdzie Bystrzyca uchodzi do Wieprza.
Na północy regionu lubartowskiego, w Pradolinie Wieprza, leżą jego główne jeziora: Firlej, użytkowany turystycznie jako popularne kąpielisko i, obok, niezagospodarowane turystycznie jezioro Kunów.
Firlej jest położony przy szosie Lublin-Białystok, obok miejscowości o tej samej nazwie, stolicy gminy (która przygotowała ładny opis jeziora). W miasteczku warto obejrzeć rynek ze stuletnimi domami (niektóre zbudowane przy użyciu metody zrębowej "na rybi ogon"). Firlejowski kościół pochodzi z 1880 roku. W kościele stoi ołtarz polowy I Pułku Ułanów, który w powstaniu listopadowym, 9 maja 1831 roku, pokonał pod Firlejem przednią straż rosyjskiego korpusu gen. Kreutza.
„Kozi Bór” to utworzony w 1990 roku obszar chronionego krajobrazu, leżący w południowej części Wysoczyzny Lubartowskiej, na zachód od Kozłowieckiego Parku Krajobrazowego oraz na północ i wschód od trasy Lublin - Warszawa. Na północnym zachodzie sięga Żyrzyna, na południu Kurowa i Markuszowa, od zachodu sięga Samoklęska.
Zalew Żółtańce znajduje się w miejsowości o tej samej nazwie, a częściowo także w Weremowicach i wsi Uher. Powierzchnia lustra wody wynosi 46,90 ha, pojemność zbiornika 970 tysięcy m3, natomiast średnia głębokość to 2,08 metra. Linia brzegowa, przy której leży kąpielisko, ciągnie się na 100 metrów. W sierpniu 2019 roku sanepid przeprowadził badania wody, które wykazały, że jej stan jest dobry. W 2020 roku sezon będzie tu trwał od 27 czerwca do końca sierpnia.
Jezioro Białe
Jezioro Białe znajduje się we wschodniej części Równiny Łęczyńsko-Włodawskiej, 7 km na południe od Włodawy, przy wsi Okuninka i cieszy się ogromną popularnością – nie tylko wśród mieszkańców okolic.
Jest to jezioro krasowe o powierzchni 1.06 km2 (jego wymiary to 1.61 na 0.80 km), objętości 14,946 tysięcy m3 i niemałej głębokości – średnio wynosi 14,1 m, a maksymalnie aż 33,6 metra. Długość linii brzegowej mierzy ponad 4 kilometry. Woda ma I klasę czystości, co nie zmienia się od lat. Jezioro Białe jest często opisywane jako ewenement pod względem jego zdolności do samooczyszczania wody.
Polesie Lubelskie, często (acz niezbyt dokładnie) nazywane Pojezierzem Łęczyńsko-Włodawskim, to kraina położona między Bugiem na wschodzie, a Wieprzem i Tyśmienicą na zachodzie, na południe od Podlasia i na północ od Polesia Chełmskiego. Podobnie jak większość regionów wschodniej Lubelszczyzny, Polesie to rzadko zaludniona, płaska, spokojna kraina bez przemysłu i większych miast. Polesie jest niewątpliwie jednym z trzech najatrakcyjniejszych regionów Lubelszczyzny. Amatorzy kąpieli i sportów wodnych powinni odwiedzić zwłaszcza Pojezierze Łęczyńskie, a miłośników przyrody zachwyci Poleski Park Narodowy (jeden z dwóch na Lubelszczyźnie). Jakby tego było mało, Łęczna, a zawłaszcza Włodawa, kuszą pięknymi zabytkami, choć historia pozostawiła tu ślady krwawych wydarzeń, takie jak cmentarz w miejscu bitwy pod Wytycznem czy ślady obozu zagłady w Sobiborze.