W południowo-wschodniej części Polesia Lubelskiego, na południe od Włodawy leżą tereny o wysokich walorach rekreacyjnych. Znajduje się tu grupa jezior: Białe, Czarne, Glinki i Święte, z których najpopularniejsze jest Białe, zwane czasem Okuninką od położonej tu wsi. Powstało w niej szerokie zaplecze handlowo-usługowe z najbogatszą na całym pojezierzu ofertą noclegową i wczasową.
Tuż za południowymi brzegami jeziora Białego koło Włodawy, rozciąga się na południe, aż po okolice Woli Uhruskiej, Sobiborski Park Krajobrazowy. Od wschodu przylega do doliny Bugu, od zachodu graniczy z szosą Włodawa – Chełm.
Park obejmuje najcenniejsze partie Lasów Sobiborskich z wieloma torfowiskami i kilkoma zarastającymi jeziorami. Są tu łosie, bobry, wydry, spośród rzadko spotykanych zwierzą żyją tu bardzo nieliczne wilki i orły bieliki. Żyje tu kilkaset żółwi błotnych - największa populacja tych gadów w Europie! Z mniej sympatycznych gadów licznie występuje tu żmija zygzakowata.
Okolice Łęcznej na ogół kojarzą się z położonym na północ od tego miasta pojezierzem. Atrakcyjne tereny znajdują się także tuż obok, a nawet w samej Łęcznej - to dolina Wieprza. Najciekawsze tereny doliny środkowego Wieprza (rzeka na tym odcinku, powyżej i poniżej Łęcznej, wyznacza południowo-zachodnią granicę Polesia Lubelskiego) zostały objęte ochroną.
Pojezierze Łęczyńskie to główny obszar turystyczny wojewódzwa lubelskiego dla amatorów kapieli i plażowania. Położony jest w południowo-zachodniej części Polesia Lubelskiego, najdogodniejszą bazą wypadową będzie więc Łęczna.
Rejon najbardziej popularnych wśród turystów jezior nie bez przyczyny został objęty ochroną w ramach Parku Krajobrazowego Pojezierze Łęczyńskie. Przyroda, oprócz możliwości kąpieli, oferuje tutaj turystom także inne atrakcje
Na północ od jeziora Krasnego ciągnie się w kierunku północnym łańcuch kolejnych akwenów. Jeziora, położone w większości w północnej części PK Pojezierze Łęczyńskie nie są aż tak atrakcyjne, jak te w części południowej, ale ich otoczenie jest chyba piękniejsze. Akweny są tu położone bardzo blisko siebie, oddzielone wąskimi przesmykami, po których przebiegają drogi, wyraźne deniwelacje terenowe, naniesione przez lodowiec materiały skalne i wreszcie piękny i wielki kompleks lasów parczewskich na północy.
W połnocnej części Pojezierza Lęczynskiego, pomiedzy północnymi granicami Parku Krajowrazowego Pojezierza Łęczynskiego, a północnymi granicami Poleskiego Parku Narodowego, leży Sosnowica.
W najbliższej okolicy znajdują się liczne ciekawe miejsca:
Sosnowica, dziś wieś i siedziba gminy, była niegdyś miastem. Stanowiła przez stulecia centrum dóbr możnego rodu Sosnowskich herbu Nałęcz. Rozwój miasteczka przyśpieszył w czasach Stanisława Augusta Poniatowskiego, kiedy to właściciel Sosnowicy, Józef Sosnowski, doszedł do wielkich zaszczytów dzięki poparciu króla.
Z tym okresem wiąże się romantyczna historia z życia Tadeusza Kościuszki. Pojawił się on w Sosnowicy za swoich młodych lat, w 1775 roku i zatrudnił się jako nauczyciel francuskiego i rysunku córek Sosnowskiego. Między nim, a uczennicą, Ludwiką, zakwitło uczucie - ale romans został przerwany przej ojca dziewczyny, który nie chciał oddać magnackiej córki "jakiemuś szlachetce". Kościuszko za zgodą Ludwiki zorganizował wtedy jej "porwanie" - jednak nieudane. Dziewczynę odebrano, Kościuszko ranny, zrozpaczony i upokorzony wyjechał z kraju, a wkrótce także z Europy.
Poleski Park Narodowy (9762 ha) chroni jeden z nielicznych w Europie obszarów torfowo-bagiennych, które są najdalej na południe wysuniętymi fragmentami tundry i lasotundry. Łącznie torfowiska zajmują 1700 ha parku, i są chronione w czterech rezerwatach: "Durne Bagno", "Jezioro Moszne" "Jezioro Długie" i "Torfowisko Orłowskie". Lasy zajmują około 4800 ha, a wody 2000 ha.
Park powstał w 1990 roku i objął większość powołanego kilka lat wcześniej Poleskiego Parku Krajobrazowego (który nadal istnieje, w kilku kawałkach porozrzucanych wokół Parku Narodowaego).
Północne skrawki Parku Krajobrazowego Pojezierze Łęczyńskie i tereny dalej na północ porastają Lasy Parczewskie.
Lasy Parczewskie to rozległy kopleks leśny zajmujacy większość terenu między Parczewem, a Sosnowicą i Ostrowem Lubelskim. To przeważnie sosnowy bór, często z domieszką dębu, rosnący na ubogich siedliskach, w dużej części podmokłych i zbagnionych. Lokalnie rosną olsy, grądy, łęgi jesionowo – olchowe i torfowiska przejściowe, a poza tym łąki i pastwiska. Występują tu rzadkie, duże ptaki drapieżne: orzeł bielik i puchacz, a także orlik krzykliwy, gadożer, bocian czarny i żuraw. Z ssaków: bóbr, wydra, łoś i wilk.